Ο Γιώργος Ξένος αποτελεί μιαν ιδιαίτερη περίπτωση στο πλαίσιο της σύγχρονης νεοελληνικής τέχνης. Με το έργο και τη στάση του εγγράφει μιαν εναλλακτική προοπτική στην πρακτική διαδικασία και ιδεολογική τροπή που παίρνει η ζωγραφική στη δεκαετία του ογδόντα. Σε αυτή τη δεκαετία, ενώ το ελληνικό κράτος ολοκληρώνει την ένταξή του στην Ευρωπαϊκή Ένωση, ένα μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας μεταθέτει τα πολιτιστικά όρια μιας ιστορικής δυτικής προοπτικής προς ανατολάς και εντείνει την αμφισβήτηση μιας ευρωπαϊκής μορφωτικής καταβολής. Μαζί με τη διεθνή επικράτηση του εκλεκτικισμού και του μεταμοντέρνου δημιουργούνται και στην Ελλάδα οι προοπτικές της υιοθέτησης νέων συντηρητικών τάσεων που εξάρουν τις πολιτισμικές ιδιαιτερότητες και οδηγούν στον απομονωτισμό ενός νέου ελληνοκεντρισμού. Μαζί με την επιστροφή προς μιαν επιφανειακή ζωγραφική του καβαλέτου, που διεκδικεί τη συνέχεια της ελληνικής παράδοσης, έρχεται και η ακατάσχετη φλυαρία των εξπρεσιονιστικών εφέ, της άμετρης χρωματικής εκφραστικότητας και της ηθογραφικής αφηγηματικότητας, του αυτοβιογραφικού μελοδράματος και της προσωπογραφικής ομφαλοσκόπησης, της συναισθηματικής αμεσότητας και των τοπικιστικών ιδιωματισμών. Ο θρίαμβος του στερεότυπου που υποθάλπει η γλυκερή νοσταλγία της Ελλάδας του \'30 και του \'60 ολοκληρώνει με αυτόν τον τρόπο ένα λαϊκίζον νέο-ποπ που συνδιαλέγεται με το εξπρεσιονιστικό κιτς. Μπροστά σε αυτήν την τηλεοπτικοποίηση της ζωγραφικής ο Ξένος θα ξεκινήσει δυναμικά με το έργο του μια ποιητική και πολιτική προοπτική που ανοίγει, τόσο για τον ίδιον όσο και για την εποχή, ορίζοντες μιας σπάνιας καθαρότητας και ενορχηστρώνει κινήσεις μιας αυστηρής συνέπειας. [...]
(από το κείμενο του Ντένη Ζαχαρόπουλου)